امیرهوشنگ ابتهاج (سایه)

به نام خداوند مهربان

نامدگان و رفتگان از دو كرانه زمان
سوي تو مي‌دوند هان! اي تو هميشه در ميان
در چمن تو مي‌چرد آهوي دشت آسمان
گرد سر تو مي‌پرد باز سپيد كهكشان
هر چه به گرد خويشتن مي‌نگرم در اين چمن
آينه ضمير من جز تو نمي‌دهد نشان
پیش وجودت از عدم، زنده و مرده را چه غم؟
کز نفس تو دم به دم می‌شنویم بوی جان

امیرهوشنگ ابتهاج (سایه) غزل سرای نام آشنا و شاعر خوش الحان ایران زمین، دیده بر جهان گذرا فرو بست. سایه با قریحه لطیف و شیوایی بیانش محبوب همگان بود. شعر سایه در ادبیات و فرهنگ این سرزمین، ماندگار خواهد ماند. غزل‌های شیوایش هم نوآورانه است و هم لطافت شعر حافظ را دارد. تصنیف و ترانه‌ نو با “سایه” بال و پری دیگر گرفت.

او نیز همانند دیگر شاعران بزرگ، آفریده‌های دل‌انگیزی را برای دوستداران فرهنگ و ادب به یادگار گذاشته است. نام سایه از این پس  در آسمان فرهنگ و هنر ایران زمین درخشان خواهد ماند.
درگذشت سخن‌سرای بلندآوازه و پیر پرنیان‌اندیش فرهنگ و ادب ایران را به خانواده‌ی ارجمند ابتهاج، اهالی فرهنگ و هنر و ایرانیان و فارسی زبانان مقیم آلمان تسلیت می‌گویم.

حمید محمدی
رایزن فرهنگی ایران
19 مرداد 1401 – برلین